[webinar] Tajemnice IPv6. Spotkanie 1
Wczoraj uczestniczyłem w szkoleniu technicznym w technologii webcastu, poświęconemu IPv6. Jest to pierwsze spotkanie z cyklu. Prelegentem jest Jacek Światowiak. Spotkanie trwało około 2 godzin, z czego blisko półgodziny to były odpowiedzi na pytania. Po udostępnieniu nagrania z przyjemnością oglądnę jeszcze raz. W spotkaniu uczestniczyło 743 osoby <wow>.
Na początku zostały wymienione i omówione ograniczenia protokołu IPv4, do których należą:
Adresy IPv6 są przypisane interfejsom, a nie węzłom sieci. Każdy interfejs należy do pojedynczego węzła, stąd jako identyfikator węzła może zostać użyty jakikolwiek adres unicast dowolnego z interfejsów węzła. Unicastowy adres IPv6 odnosi się do każdego interfejsu. Jednakże każdy z interfejsów może mieć przypisane wiele adresów IPv6 z każdego z typów (unicast, anycast, czy multicast). Adres unicastowy może być przypisany do wielu fizycznych interfejsów, jeżeli implementacja oprogramowania umożliwia „przedstawienie” go na warstwie sieciowej, jako jeden interfejs. Jest to przydatne podczas rozkładania obciążenia na wiele fizycznych interfejsów. Routery mogą mieć również tzw. „nienumerowane interfejsy”, zwykle przy połączeniach punkt-punkt. Eliminuje to konieczność ręcznego konfigurowania i rozgłaszania adresów. Adresy nie są potrzebne interfejsom zapewniającym połączenie punkt-punkt, jeżeli te interfejsy nie będą używane do wysyłania lub odbierania datagramów IPv6. Protokół IPv6 tak samo jak IPv4 zakłada, że podsieć jest podłączona do jednego łącza. Wiele podsieci może być również podłączonych do tego samego łącza.
Adresy IPv6 mogą być przedstawione w postaci łańcuchów znaków. Preferowaną postacią jest forma x:x:x:x:x:x:x:x, gdzie: x jest heksadecymalną wartością ośmiu 16-bitowych fragmentów adresu. W początkowym okresie przydzielania adresów IPv6 adresy będą zawierać w sobie dużo zer. Aby ułatwić zapisywanie tego typu adresów wprowadzono specjalny symbol „::” – identyfikujący 16-bitowe grupy zer. Taki symbol może się pojawić w adresie tylko raz. Symbol ten może służyć również do usunięcia zer rozpoczynających lub kończących adres.
Do tego momentu rozumiałem, co prelegent mówi. Kolejne rzeczy nie były aż tak bardzo zrozumiałe dla mnie. Zostały omówione rodzaje adresów unicastowych. I to będę musiał doczytać, aby zrozumieć.
Aktualnie adresy unicastowe dzielą się na następujące rodzaje:
Adres multicastowy protokołu IPv6 jest identyfikatorem grupy węzłów. Węzeł może należeć do dowolnej liczby grup. Format adresu multicastowego pokazany jest na rysunku. Prefiks 11111111 na początku adresu identyfikuje adres multicastowy.
Można rzec, że na tym się spotkanie zakończyło. Kolejne spotkanie będzie omawiało datagram IPv6.
Na początku zostały wymienione i omówione ograniczenia protokołu IPv4, do których należą:
- Zamkniętą 32-bitową przestrzeń adresową
- Problemy konfiguracyjne – chęć uproszenia procesu konfiguracji i przejście na całkowitą autokonfigurację
- Brak wymogu stosowania protokołów bezpieczeństwa (IPSec)
- Brak precyzyjnej obsługi priorytetyzacji i realizacji zadań w trybie rzeczywistym
- Nowy format nagłówka
- Większa przestrzeń adresowa (128 bitowa przestrzeń adresowa)
- Mechanizmy autoadresacji i autokonfiguarcji – stateless and statefull adress autoconfiguration
- Pełne wsparcie dla IPSec
- Lepsze wsparcie na ruchu priorytetyzowanego
- Nowy mechanizm odkrywania otoczenia i komunikacji z sąsiadami
- Rozszerzalność
Adresy IPv6 są przypisane interfejsom, a nie węzłom sieci. Każdy interfejs należy do pojedynczego węzła, stąd jako identyfikator węzła może zostać użyty jakikolwiek adres unicast dowolnego z interfejsów węzła. Unicastowy adres IPv6 odnosi się do każdego interfejsu. Jednakże każdy z interfejsów może mieć przypisane wiele adresów IPv6 z każdego z typów (unicast, anycast, czy multicast). Adres unicastowy może być przypisany do wielu fizycznych interfejsów, jeżeli implementacja oprogramowania umożliwia „przedstawienie” go na warstwie sieciowej, jako jeden interfejs. Jest to przydatne podczas rozkładania obciążenia na wiele fizycznych interfejsów. Routery mogą mieć również tzw. „nienumerowane interfejsy”, zwykle przy połączeniach punkt-punkt. Eliminuje to konieczność ręcznego konfigurowania i rozgłaszania adresów. Adresy nie są potrzebne interfejsom zapewniającym połączenie punkt-punkt, jeżeli te interfejsy nie będą używane do wysyłania lub odbierania datagramów IPv6. Protokół IPv6 tak samo jak IPv4 zakłada, że podsieć jest podłączona do jednego łącza. Wiele podsieci może być również podłączonych do tego samego łącza.
Adresy IPv6 mogą być przedstawione w postaci łańcuchów znaków. Preferowaną postacią jest forma x:x:x:x:x:x:x:x, gdzie: x jest heksadecymalną wartością ośmiu 16-bitowych fragmentów adresu. W początkowym okresie przydzielania adresów IPv6 adresy będą zawierać w sobie dużo zer. Aby ułatwić zapisywanie tego typu adresów wprowadzono specjalny symbol „::” – identyfikujący 16-bitowe grupy zer. Taki symbol może się pojawić w adresie tylko raz. Symbol ten może służyć również do usunięcia zer rozpoczynających lub kończących adres.
Do tego momentu rozumiałem, co prelegent mówi. Kolejne rzeczy nie były aż tak bardzo zrozumiałe dla mnie. Zostały omówione rodzaje adresów unicastowych. I to będę musiał doczytać, aby zrozumieć.
Aktualnie adresy unicastowe dzielą się na następujące rodzaje:
- Globalne adresy unicastowe
- Adresy lokalne łącza
- Adresy lokalne miejsca (zanikające)
- Unikalne lokalne adresy unicastowe
- Adresy specjalnego przeznaczenia
- Adresy lokalne łącza (ang. Link-local), wykorzystywane w obrębie jednego łącza przez protokół Neighbor Discovery
- Adresy lokalne miejsca, wykorzystywane do komunikacji pomiędzy dwoma węzłami w tym samym miejscu (lokalizacji/organizacji)
Adres multicastowy protokołu IPv6 jest identyfikatorem grupy węzłów. Węzeł może należeć do dowolnej liczby grup. Format adresu multicastowego pokazany jest na rysunku. Prefiks 11111111 na początku adresu identyfikuje adres multicastowy.
Można rzec, że na tym się spotkanie zakończyło. Kolejne spotkanie będzie omawiało datagram IPv6.
